Suiker, suiker en nog eens suiker

Jambo!

Inmiddels alweer een maand in Tanzania en nog nooit zo lang van huis geweest. Dat is toch wel een raar idee. Gelukkig begint het hier wel als 'thuis' te voelen dus ik ben ook nog lang niet van plan om terug te komen!

Deze week heb ik weer wat meer vooruitgang geboekt in mijn werk hier. Dinsdag ging de communicatie van de Mamabus niet helemaal goed, waardoor de vrouwen in het dorpje niet op de hoogte waren van onze komst. We stonden met de bus bij een schooltje, maar er kwam niemand opdagen. We zijn toen gaan spelen met de kinderen van dit schooltje. Het was leuk om te zien dat ze eerst heel verlegen waren, maar later ons overal mee naartoe namen. Vooral toen ik mijn camera tevoorschijn toverde, waren ze niet van ons af te slaan. Zo was het voor ons toch een geslaagde dag. 

Woensdag was het wel druk bij de Mamabus en heb ik weer veel kindjes voorbij zien komen. De verpleegkundige van die dag heeft me ook nog wat meer verteld over de kennis die de bevolking hier heeft. Veel mensen hebben weinig tot geen school gehad en weten dus vrijwel niets over gezondheidszorg. Daarom is ons werk in de bus ook zo belangrijk. We proberen de mensen voor te lichten over het belang van anticonceptie, gezonde voeding, het belang van controles bij moeder en kind, en ga zo nog maar even door. We hebben eigenlijk veel te weinig tijd om alles te vertellen wat we zouden willen. Hij vertelde ook dat de mensen hier vooral medicijnen kopen om symptomen te bestrijden in plaats van naar een ziekenhuis te gaan en de oorzaak van deze klachten te laten onderzoeken. Als iemand bijvoorbeeld griep heeft, zal hij niet naar het ziekenhuis gaan om zich te laten controleren op malaria, maar medicijnen kopen die deze klachten tegengaan. Dit laat zien dat de mensen hier echt van dag tot dag leven en niet over de toekomst nadenken. Zolang ze maar weer vooruit kunnen is het goed, dat ze misschien over een maand weer ziek zijn, daar denken ze niet aan.

Ik ga komende week proberen een training op te zetten voor de verpleegkundigen om aan hen ook het belang van deze voorlichting nogmaals duidelijk te maken. Zij zijn beter geschoold en weten gelukkig hoe belangrijk is het, maar herhaling kan nooit kwaad. Ook wil ik ze helpen met het gebruik van alle materialen in de Mamabus en vooral het interpreteren van de uitkomsten hiervan (bloeddruk, temperatuur, Hb).

Donderdag hebben we in opdracht van het ziekenhuis een aantal dispensaries bezocht. Dit zijn kleine gebouwen van het ziekenhuis die in de omliggende dorpjes staan. Voor de bewoners is dit vaak het eerste punt waar ze naar toe gaan als ze medische hulp nodig hebben. De baas van het ziekenhuis is net nieuw en heeft zelf nog niet de kans gehad bij deze dispensaries langs te gaan. Ze heeft ons gevraagd om eens te gaan kijken wat er nou in zo'n dispensary gebeurd en hoe de communicatie met het ziekenhuis verloopt. We zijn er achter gekomen dat er, medisch gezien, niet veel mogelijk is in de dispensaries. Eigenlijk hebben ze net zoveel als wij thuis in onze eigen medicijnkast hebben staan. Dus paracetamol, hoestsiroop, pleisters, enz. Ze kunnen dus simpele klachten zoals een wondje of hoofdpijn 'behandelen', maar voor alle andere klachten sturen ze de patiënt door naar het ziekenhuis. We gaan onze bevindingen maandag in het ziekenhuis bespreken en zijn benieuwd naar hun reactie.

Gisteren zijn we nog een keer naar het weeshuis in Moshi geweest. De jongere kinderen zaten net in de les toen wij aankwamen. We mochten meekijken hoe ze het Engelse alfabet leerden en daarna gingen oefenen met schrijven. We hebben ze geholpen met het schrijven en daarna nog gezellig met ze gespeeld. Het is leuk om te zien hoe blij deze kinderen zijn met een beetje aandacht. 's Middags hebben we nog lekker even door de stad gelopen en zijn teruggegaan naar TPC club. Hier hebben we 's avonds, compleet met chips en cola, een gezellig filmavondje gehad!

Omdat we vandaag en morgen niks speciaals hebben gepland, zijn we vanmorgen een stuk gaan fietsen. Het gebied waar we wonen is eigendom van TPC Sugar Estate. Dit is een 16.000 hectare groot gebied, waarvan 8.000 hectare bestaat uit velden met suikerriet. Naast onze club ligt de fabriek waar dag en nacht gewerkt wordt om van dit riet suiker te maken. Om het riet van de akkers naar de fabriek te vervoeren, heeft TPC een eigen spoorlijn aangelegd. Dagelijks zien we wagons vol met suikerriet richting de fabriek rijden. Ook is er een compleet netwerk aangelegd om alle akkers van water te voorzien, dus er zijn overal beekjes en slootjes van waaruit water over de akkers gesproeid wordt. Er was dus genoeg te zien toen we vanmorgen tussen deze velden door fietsten. Nu zijn we lekker aan het genieten van het weer en proberen we nog een beetje bruin te worden bij het zwembad. Wat is het leven toch zwaar hier in Tanzania!

Volgende week staat de agenda al weer behoorlijk vol, dus ik ga me zeker niet vervelen. 

Tot snel!

Liefs, Janne