Het aftellen is begonnen

Jambo!

Mijn laatste week is van start gegaan, nog 5 dagen en ik stap in het vliegtuig naar huis. Aan de ene kant kijk ik er naar uit om weer naar huis te gaan, maar aan de andere kant is het ook heel raar om te beseffen dat ik hier over een week niet meer ben. Het is toch een beetje 'thuis' geworden en ik weet niet of ik hier ooit nog wel terug ga komen. Dus ik ga de komende week nog even extra genieten van alles wat ik hier heb. Maar genoeg over de komende dagen, ik heb van alles te vertellen over de afgelopen week. 

Maandag waren we nog in Zanzibar en hebben we 's ochtends nog lekker even aan het zwembad kunnen liggen. Na de lunch begon onze terugreis, die iets langer duurde dan de heenreis. We konden namelijk niet rechtstreeks terugvliegen naar Kilimanjaro Airport. We vlogen eerst naar Dar es Salaam, wat letterlijk een kwartier vliegen was. Hier moesten we vervolgens 3 uur wachten op het vliegtuig naar Kilimanjaro. Dit zorgde ervoor dat we uiteindelijk om 11 uur 's avond weer bij TPC club aankwamen. Aangezien ik hier normaal rond half 10 ga slapen, was ik na deze reis dus gesloopt en viel ik dan ook meteen in slaap. 

Ik had niet zo heel veel op de planning staan voor deze week, maar ik ging er vanuit dat ik in iedere geval weer twee keer met de Mamabus mee zou kunnen. Ik had ook afgesproken dat ik op de woensdag in gesprek zou gaan met TBA's (traditional birth assistants) bij de Mamabus. Dit zijn vaak wat oudere vrouwen die de rol van 'verloskundige' in de dorpen op zich hebben genomen. Met hun ervaring helpen zij vrouwen die thuis bevallen en proberen ze vrouwen het belang van zwangerschapscontroles en bevallen in het ziekenhuis uit te leggen. Zij kunnen ook bij de Mamabus terecht voor trainingen en bevallingspakketjes, maar ik had in de afgelopen weken nog geen TBA gezien. Daarom had ik een collega gevraagd om te zorgen dat alle TBA's van het dorp woensdag naar de Mamabus zouden komen.

Helaas liep alles een beetje anders dan gepland. Toen ik dinsdag op het werk aankwam, bleek ten eerste de Mamabus niet te rijden, omdat deze ergens anders nodig was. Ook kon mijn gesprek met de TBA's op woensdag niet doorgaan omdat er in dat dorp iemand was overleden. Daar ging mijn hele planning... Gelukkig ging mijn collega wel proberen te regelen dat ik donderdag alsnog met de TBA's zou kunnen praten. Uiteindelijk reed de Mamabus op woensdag wel gewoon, maar er waren helaas weinig vrouwen. Er waren echter wel twee TBA's die niet hadden begrepen dat ik eigenlijk op donderdag pas zou komen. Samen met de nurse van de Mamabus, die alles vertaalde, heb ik met deze vrouwen gesproken over het werk dat ze doen. Ze kwamen uit een Masai dorp en vertelden dat er daar nog veel vrouwen thuis bevallen. Zij helpen deze vrouwen vrijwillig met alle risico's van dien. Bij de Mamabus kunnen ze pakketjes halen met de nodige spullen, zoals handschoenen en een navelklem. Ze weten echter niet wanneer de bus komt, en doen dus veel bevallingen met blote handen zonder enige vorm van hygiëne. Ik vond het erg interessant om te horen hoe dit er aan toe gaat en heb geprobeerd ze wat uit te leggen over de belangrijkste risico's tijdens de zwangerschap en bevalling. Ik had het idee dat ze het goed begrepen, maar dat het vooral lastig is om de vrouwen hiervan te overtuigen. Zij vertrouwen de TBA's namelijk meer dan de mensen in het ziekenhuis. Deze vrouwen komen namelijk uit het eigen dorp en kennen de tradities, in het ziekenhuis is dit niet altijd zo. Ook hebben vrouwen vaak geen geld om naar het ziekenhuis te gaan en als ze dit wel hebben, gaan ze achterop een motor, wat niet echt prettig en veilig is als je weeën hebt. Erg lastige dingen dus, waar niet 1, 2, 3 een oplossing voor gevonden kan worden.

Omdat mijn eigenlijke ontmoeting met de TBA's dus op donderdag zou zijn, gingen we de dag erna nog een keer naar hetzelfde dorp. Na een uurtje wachten, afspraken maken werkt hier namelijk niet zo goed, waren er 4 TBA's aanwezig. Samen met mijn collegas van FTK hebben we over dezelfde dingen gesproken als ik de dag ervoor ook had gedaan. Ook hier waren de problemen ongeveer hetzelfde en waren de vrouwen vooral druk met het uitwisselen van ervaringen. Op dit soort momenten is het jammer dat ik geen Swahili spreek, want ik had graag mee willen praten over deze ervaringen. Maar al met al heb ik dus na twee dagen wel een goed beeld gekregen over het werk van deze vrouwen en ga dit terugkoppelen aan Suus.

Gelukkig was mijn week op het werk dus nog een stuk nuttiger dan het in eerste instantie leek te worden. Ik hoop in de komende week nog een of twee keer met de Mamabus mee te gaan en ga verder vooral mijn werk afronden. 

Zaterdag begon mijn laatste weekend dan echt en ik wilde graag nog één keer met de daladala naar de stad. We hadden ook nog nooit in Moshi gegeten en hadden dus op het werk gevraagd waar we echt naar toe moesten. Uiteindelijk hebben we bij een heel leuk Mexicaans restaurant geluncht. Het eten was heerlijk en vooral de taart die we als toetje hadden. Tonnetje rond gingen we in een tuktuk terug naar de stad om nog wat laatste souvenirtjes te kopen. Toen gingen we voor de laatste keer in de daladala, nog één keer met 30 mensen in een minibusje, wat heb ik er van genoten! Raar dat je van die dingen toch gaat missen, want het is alles behalve comfortabel kan ik je zeggen.

Toen we thuiskwamen was het tijd voor het volgende project, klaarmaken voor de bruiloft! We wisten al lang dat een van onze collega zou gaan trouwen, maar we waren nooit uitgenodigd. Tot we donderdag een uitnodiging onder onze neus geduwd kregen, natuurlijk werd verwacht dat wij ook zouden komen. We hadden geen idee wat we moesten verwachten van een Tanzaniaanse bruiloft. Maar het idee dat we naar een feest gingen en ons weer eens lekker mochten optutten was alleen al super. Op ons paasbest vertrokken we zaterdagavond naar de feestzaal, die gelukkig naast TPC club lag. Het was een grote ronde hal, met een soort dansvloer in het midden. Eromheen stonden allemaal tafels en al snel hadden we een paar collega's gevonden. De hal was prachtig versierd met doeken en heel veel lampjes. Langzaam druppelde de meeste gasten binnen tot de meeste tafels vol waren. Er was een soort ceremoniemeester die van alles vertelde, waar wij natuurlijk niks van begrepen. We hadden wel door dat er iets werd aangekondigd. Toen begon de hele show. Er kwamen verschillende groepen mensen dansend de zaal binnen, later bleek dit de familie van de bruid en bruidegom te zijn. Na de familie waren de bruidsmeisjes en partners aan de beurt. Twee aan twee kwamen ook zij dansend binnen. En niet zomaar dansend, ze gingen helemaal los. Als ik zo zou dansen op stap, zou je in Nederland zeggen dat ik aandacht tekort kom. Fantastisch om te zien dat ze totaal zonder schaamte helemaal los gingen. Uiteindelijk kwam het bruidspaar, natuurlijk dansend, binnen en wat zagen ze er mooi uit. Eigenlijk was de kleding hetzelfde als bij ons, de man in pak en de vrouw in een prachtige witte jurk. We dachten dat hierna de plechtigheden wel bijna voorbij waren, maar nee hoor. De hele avond lang (van 7 tot 12) bestond uit allerlei tradities. Eerst werd er bruidstaart uitgedeeld, dit werd dan weer dansend door het bruidspaar naar de families gebracht. Vervolgens werd er een soort gebraden geit (met kop en al) naar binnen gereden waar ook weer een heel ritueel aan vast hing en ga zo maar door. Alles, maar dan ook letterlijk alles werd dansend gedaan. Zelfs toen we in een rij stonden om te proosten met het bruidspaar, was het niet de bedoeling dat je stil stond. Er was één moment waarop een groot deel van de mensen naar het midden ging en er met z'n allen gedanst werd. Hier hebben we natuurlijk ook aan meegedaan en wat was het leuk. Iedereen was helemaal enthousiast dat we meededen en wilde met ons dansen. Uiteindelijk kregen we om half 11 nog een vol bord eten en konden we daarna onze cadeau's geven. Om 12 uur was het feest zo goed als afgelopen en gingen we terug naar onze kamers. Wat was het een fantastische en vooral bijzondere ervaring om dit mee te mogen maken!

Vandaag staat er niks speciaals op de planning. Ik ga een rustig beginnen met het verzamelen van mijn spullen en het sorteren van alle foto's die ik heb gemaakt. De zon schijn eindelijk weer, na 4 dagen alleen maar regen, dus hopelijk kan ik vandaag of komende week nog één keer in het zwembad duiken. 

Ik zeg het iedere week, maar nu is het ook echt zo,

Tot snel!

Liefs, Janne