Nog eentje om het af te leren

Hallo!

Vandaag geen Jambo! meer, want ik zit weer gewoon thuis aan de keukentafel. Ik ben al weer 5 dagen thuis nu en wat went dat snel. Soms lijkt het wel alsof ik helemaal niet weg ben geweest. De regen en de kou voelen helaas al weer normaal aan en het gewone leven gaat voor iedereen door. Logisch natuurlijk, maar toch wel raar.

De terugreis ging gelukkig heel goed. De reis was iets langer dan op de heenweg, omdat we eerst naar de hoofdstad Dar es Salaam vlogen en daarna door naar Amsterdam. Ik zat naast een Amerikaanse jongen die donderdagochtend nog op de Kilimanjaro stond. We hebben gezellig gekletst over zijn ervaringen op de berg en mijn ervaringen in het Tanzaniaanse leven. Voor ik het wist waren we dus in Dar es Salaam en begon de reis van ruim 8 uur naar Amsterdam. Het was ondertussen ook al 12 uur 's nachts (Tanzaniaanse tijd) dus ik begon aan een poging tot slapen. Hoewel een vliegtuigstoel niet al te comfortabel ligt, heb ik tussen 12 en 7 toch af een toe een beetje geslapen en ging de tijd dus redelijk snel. Daarna kregen we een lekker ontbijtje en begon Amsterdam toch snel dichterbij te komen. Om 7 uur (Nederlandse tijd) stonden we weer veilig op Nederlandse bodem. Ik had het geluk dat 80% van het vliegtuig over moest stappen (dit is namelijk de enigste vlucht van Tanzania naar Europa) en het bij de bagageband dus erg rustig was. Al snel had ik mijn bagage gevonden en toen was het moment daar. Ik liep de deuren door en daar stonden Robert, mama en Mijntje op mij te wachten. Wat fijn om ze weer te zien en een knuffel te kunnen geven! Nadat we nog wat gedronken hebben op Schiphol, gingen we lekker naar huis. Thuis aangekomen werd ik meteen begroet door Saba, onze nieuwe hond die ik nog niet had gezien. Pap moest ik natuurlijk ergens achter op stal gaan zoeken, heerlijk hoe gewoon alles hier is gebleven. 

De rest van het weekend heb ik besteed aan uitpakken, familie bezoekjes en vooral genieten van het feit dat ik weer thuis ben. Zaterdagavond zijn Daphne en ik nog naar Düsseldorf gereden om Claudine op te wachten die terugkwam uit Sri Lanka. Hier besefte ik maar weer eens dat ik geluk had dat het zo rustig was op Schiphol, we moesten namelijk ruim een uur op haar wachten. Helemaal niet erg natuurlijk, haar reactie toen ze ons zag was goud waard!

Deze week is het normale leventje weer begonnen en ben ik al weer bezig met de voorbereidingen voor stage. Ook het handballen begint vanavond weer, meteen met een bekerwedstrijd, dus ik ben benieuwd!

Ik kijk terug op een hele bijzondere ervaring die ik niet had willen missen. Ik heb gehuild, gelachen, maar vooral genoten. Natuurlijk ben ik mezelf tegengekomen en heb ik het niet altijd makkelijk gehad, maar daar heb ik juist zoveel van geleerd. Ik weet nu hoe het is om in een andere cultuur te leven, ver weg van huis te zijn, zonder ook maar iets wat vertrouwd is. Ik ben op de mooiste plekken geweest, van een dorpje in de middle of nowhere, een tentenkamp midden in de Serengeti tot de witte stranden van Zanzibar. Ik heb geprobeerd om iets bij te dragen in het leven van de armste mensen in deze wereld. Lang niet zoveel als ik had gewild, maar zoals iedereen zegt: je kunt Afrika niet redden in 10 weken. Ik mag trots zijn op wat ik heb bereikt, zowel voor FTK als voor mezelf. Het besef moet nog een beetje komen, thuis en Tanzania lijken nu nog twee verschillende werelden. Zoals ik vorige week zei dat ik me niet kon voorstellen dat ik weer thuis was, zo kan ik me nu niet voorstellen dat ik vorige week nog in Tanzania zat. Maar dat komt wel goed, ik hoop over een jaar te kunnen zeggen wat het me nou werkelijk gebracht heeft. 

Dit was het dan, het laatste verhaal over mijn avontuur in Tanzania. Sorry als er nu een gat valt in jullie wekelijkse bezigheden, maar dit komt vast wel goed. Voor mij rest nu nog het maken van een eindverslag voor school en natuurlijk een fotoalbum.  

Ik wil jullie bedanken voor het lezen van al mijn verhalen. Alle reacties die ik kreeg, ook via mama, zorgden er mede voor dat ik iedere week weer de tijd zocht om een nieuw verhaal te schrijven. Ook de afgelopen dagen heb ik al van zoveel mensen gehoord dat ze het gevolgd hebben. Echt heel leuk. Dus, zoals ze in Tanzania zeggen: Asante Sana! 

Liefs, Janne